ΟΜΗΡΟΙ ΚΑΙ ΘΕΑΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΜΑΣ

Όμηροι και θεατές της γενικής χρεοκοπίας μας.

«Όταν αξιώνεις ευθύνες από τους άλλους, πρέπει πρώτα ν' αποδέχεσαι τις δικές σου» Σόλων

Του Μάκη Πατσιόγιαννη

Γεωπόνου – τ.μέλους της Κ.Ε. της Ν.Δ.

epatsio@hol.gr

Όλοι θυμούνται την επιτυχημένη τουριστική διαφήμιση «ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα». Σήμερα όμως θα πρέπει να προσθέσουμε «..όσο υπάρχει ακόμη..».

Δυστυχώς σαν χώρα έχουμε προ πολλού χρεοκοπήσει και απλώς αρνούμεθα να κοιταχθούμε στον καθρέφτη. Αποφεύγουμε την αλήθεια, όπως η νυχτερίδα αρνείται να δει το φως. Όμως το φως όπως και η αλήθεια δυστυχώς επιμένουν να υπάρχουν.

Μια αλήθεια ξεκάθαρη, που όμως περνάει κατά την ρήσιν του Άρθουρ Σοπενχάουερ από τρία στάδια: «Πρώτον, διακωμωδείται. Δεύτερον, βρίσκει βίαιη αντίσταση. Τρίτον, γίνεται αποδεκτή ως αυταπόδεικτη». Και εμείς δυστυχώς είμαστε ακόμα στο πρώτο στάδιο.

Είπε κάποιος, « πόσες φορές θα πρέπει να περάσουν από μπροστά μας οι κύκνοι για να καταλάβουμε ότι είναι λευκοί;»

Δεν βλέπαμε, από της μεταπολιτεύσεως και μετά, το δημόσιο χρέος συνεχώς ν’ ανεβαίνει για να φθάσει σήμερα στα δυσθεώρητα, για τα μεγέθη της χώρας μας, ύψη και εμείς να συνεχίζουμε να το σπρώχνουμε ακόμα στην ανηφόρα λες και σηκώναμε την ελπίδα του αύριο;

Δεν βλέπαμε την πριν μερικά χρόνια χρεοκοπία της Ρωσίας και της Αργεντινής, που με πολύ λιγότερο χρέος είχαν πτωχεύσει οι οικονομίες τους;

Δεν βλέπαμε την χρονία χαμηλή παραγωγικότητά μας, να μας οδηγεί στο συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα; Τα κατάμεστα ράφια από εισαγόμενα προϊόντα στα Super Market, ακόμα και από φρέσκα λαχανικά, δεν μας ξύπνησαν;

Δεν βλέπαμε το ‘φούσκωμα’ του δημόσιου τομέα που μας οδήγησε η ανεύθυνη και σκανδαλώδης πολιτική συναλλαγή, ακόμα και σε υπερχρεωμένες δημόσιες επιχειρήσεις;

Δεν βλέπαμε τέλος το αργό θάνατο της οικονομίας της χώρας μας, που ξεκίνησε με το «Τσοβόλα δώστα όλα» και τα ‘δωράκια’ στον εαυτό μας, με δανεικά βεβαίως, πολιτική που έκτοτε ακολούθησαν, έστω και με διαβαθμίσεις, όλες οι επόμενες κυβερνήσεις, με την ελπίδα ότι άλλος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα;

Ποιος περιμέναμε να πληρώσει στο τέλος το λογαριασμό, όταν οι οφειλές μας μετατοπιζόμενες συνεχώς για επόμενα χρόνια, έφθαναν στη λήξη τους; Οι κουτόφραγκοι της ΕΕ; Δυστυχώς σε περιόδους διεθνούς κρίσεως όλοι κοιτάζουν την ‘πάρτη τους’.

Δανειζόμαστε όλο και περισσότερα, για να πληρώσουμε τα δανεικά! Όμως το φθηνό χρήμα τελείωσε. Τώρα το λόγο έχουν, δυστυχώς, η αιματηρή λιτότητα, οι διεθνείς τοκογλύφοι, το κοστούμι της Ε.Ε. ή η κόλαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ας ξυπνήσουμε!

Να δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Να αποδεχθούμε ότι χρεοκοπήσαμε σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνον στην οικονομία! Διότι αν ήταν μόνον η οικονομία θα μπορούσαμε με λίγο ή πολύ ‘σφίξιμο στο ζωνάρι’ και ασφαλώς με την οριστική απεμπόληση κεκτημένων, να βγούμε αργά ή γρήγορα απ’ την κρίση.

Χρεοκοπήσαμε, άρχοντες και αρχόμενοι, στον πατριωτισμό μας, στις αρετές μας, στις συμπεριφορές μας, στην πολιτική, στη δημόσια διοίκηση, στους θεσμούς, στην εργασία, στην παιδεία, στον πολιτισμό, στο συνδικαλισμό, παντού, σε όλες εν γένει τις δραστηριότητός μας. Ζούμε όλα αυτά τα χρόνια σε μια εικονική πραγματικότητα. Σε μια ασυδοσία χωρίς περιορισμό. Σε μια διαφθορά ασύλληπτη. Σε μια κραιπάλη ασταμάτητη, ανεύθυνη, χωρίς φραγμούς και αναστολές. Σ’ έναν ασυλλόγιστο Αβδηριτισμό και καταναλωτική μανία χωρίς όρια. Σε μια κατρακύλα αχαλίνωτη. Πιάσαμε πάτο. Συμπράξαμε όλοι με τα πολιτικά μας κόμματα, τις πνευματικές και συνδικαλιστικές μας ηγεσίες στην παγίδευσή μας σε έναν ψεύτικο κόσμο, όπου πιστεύαμε ότι δεν ισχύει κανένας νόμος - ηθικός, οικονομικός, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της λογικής κ.ο.κ. Θεοποιήσαμε τον υλισμό και τον ατομικισμό. Σε μια μακρά πορεία παρακμής στην οποία κανένας δεν μπόρεσε να αντισταθεί και την οποία κανένας δεν θέλησε να αναστρέψει. Σε μια εθνική ‘κατάντια’ που μας οδήγησε η των πάντων ατιμωρησία και η χωρίς φραγμούς επιδίωξη επανεκλογής κομμάτων, πολιτικών και όχι μόνον.

Κι’ αυτή η χρεοκοπία, που είναι εθνικά πλέον επικίνδυνη, πώς θα αναταχθεί;

Πώς τον ανήθικο θα τον κάνεις ηθικό; Πώς το ‘λαμόγιο, θα το κάνεις έντιμο; Πώς τον τεμπέλη θα τον αναγκάσεις να δουλέψει; Πως θα σταματήσεις τις εθιμικές μαθητικές καταλήψεις του φθινοπώρου, θα αποβάλεις το ‘άσυλο’ των αναρχικών από τα πανεπιστήμια και θα επαναφέρεις την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών σε όλα τα επίπεδα; Πώς θα αλλάξεις την νοοτροπία και τον εκμαυλισμό των δημοσίων υπαλλήλων που δυναστεύουν τον πολίτη και φρενάρουν την όποια ανάπτυξη; Πώς θα καταργήσεις τα σκανδαλώδη προνόμια των ολίγων και το ‘φακελάκι’ της ντροπής; Πώς θα σταματήσεις την συναλλαγή των πολιτικών με ψηφοφόρους και συμφέροντα και θα κόψεις τα χέρια των ‘συνεταίρων’ του δημοσίου ταμείου; Πώς θ’ αλλάξεις τα κεκτημένα των συνδικαλιστών, το ‘ιερό’ δικαίωμα της απεργίας που σύντομα θα φουντώσει, το μαξιμαλισμό των ‘παλαιοημερολογιτών’ του Περισσού και την εξαλλοσύνη της καθ’ ημάς ανανεωτικής αριστεράς που στηρίζει κάθε ‘πικραμένο’; Με ποιά διοίκηση, νωχελική και διαβρωμένη και τώρα μάλιστα εχθρική εκ των περικοπών των εισοδημάτων τους, ελπίζεις να πατάξεις τη φοροδιαφυγή και να επιτύχουν τα σκληρά εισπρακτικά μέτρα που ελήφθησαν και πρόκειται ληφθούν; Πως θα περιορίσεις το κράτος, όταν συνήθισες τους εργαζομένους σε εθελούσιες εξόδους εκατομμυρίων για να συναινέσουν; Πώς θα αποκαταστήσεις τον σεβασμό στους θεσμούς, στα σύμβολα, στους βωμούς, την αξιοπιστία στους εταίρους μας και συμμάχους; Πώς θα προβάλεις σθεναρά αποφασιστικότητα και θ’ αντέξεις στις πιέσεις για υποχωρήσεις σε εθνικές κόκκινες γραμμές, όταν πηγαίνεις στις διεθνείς συναντήσεις ντροπιασμένος, γονατιστός και επαίτης;

Σ’ αυτή την τραγική για την χώρα μας κατάσταση και μάλιστα μέσα στη δίνη του διεθνούς κρίσεως, υπάρχει ελπίδα ανατάξεως; Υπάρχει διέξοδος σωτηρίας; Ο χρησμός της Πυθίας αιώνια μας προτρέπει: « Ο τρώσας και ιάσεται».

Αρκεί να συναισθανθούμε την τραγικότητα της καταστάσεως και ενεργοποιώντας το ένστικτο της αυτοσυντήρησεώς μας, να ενστερνισθούμε την ρήσιν του τ. Υπ. Εξωτερικών του Ισραήλ Άμπα Έμπαν « Έθνη και λαοί συμπεριφέρονται συνετά , αφού εξαντλήσουν όλες τις άλλες δυνατότητες». Και η σύνεσις τώρα επιβάλλει πρώτα – πρώτα να κοιταχθούμε συνειδητά στον καθρέφτη, πολιτικοί και πολίτες. Όλοι ανεξαιρέτως. Ο πάτος ας γίνει το εφαλτήριο για οριστικές αλλαγές σε νοοτροπίες σε συμπεριφορές.

Ο κόσμος βαρέθηκε ν’ ακούει, ότι για όλα φταίνε οι προηγούμενοι. Όλοι φταίμε και πρώτα - πρώτα ο λαός για τις επιλογές του.

Τώρα που ‘ο κόμπος έφθασε στο χτένι’ είναι η ώρα για δράση. Ο δρόμος είναι δύσκολος.

Ας μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία για την δημιουργία απ’ όλους μας ενός «νέου πατριωτισμού» που θα αναγνωρίσει τα λάθη, θα πει ολόκληρη την αλήθεια γι’ αυτά που συνέβησαν από της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν και θα κοιτάξει με αποφασιστικότητα προς το μέλλον, δίδοντας ελπίδα εξόδου απ’ την γενική χρεοκοπία μας. Ήδη χάσαμε πολύτιμο χρόνο για να καταλάβουμε την τραγικότητα των στιγμών. Και το πληρώνουμε ακριβά.

Ενός πατριωτισμού που θα αποκαταστήσει τις ξεθωριασμένες αρχές , τις ξεφτισμένες αξίες, τα προδομένα ιδανικά, τις ξεχασμένες εθνικές μας διεκδικήσεις και θα επιβάλει τον σεβασμό στο σύνταγμα και τους νόμους. Παντού χωρίς παράθυρα και εξαιρέσεις.

Ενός πατριωτισμού που θα απαιτήσει ειλικρίνεια προθέσεων, σοβαρότητα στο σχεδιασμό, αμεσότητα και αποφασιστικότητα στην εφαρμογή και καθολική αρραγή ενότητα στη δράση, ως εθνική προτεραιότητα. Όταν το παράθυρό σου είναι ανοικτό στη θύελλα πρώτα το κλείνεις και μετά αναζητάς αυτόν που το άφησε ανοικτό. Πάντα με οδηγό την προτροπή του Ν. Καζαντζάκη, “Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος έχω χρέος να σώσω την πατρίδα. Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω”.

Η μελέτη και ο σεβασμός του παρελθόντος πολλά μπορεί να μας διδάξει. Αρκεί να το θελήσουμε πραγματικά. Το αποτέλεσμα θα δικαιώσει τις θυσίες μας.

«Νυξ εθνική και εκ της νυκτός το άστρον της ημέρας».

Τρίπολις 20-2-10

Πράσινη ανάπτυξη και…πράσιν’ άλογα.

Πράσινη ανάπτυξη και…πράσιν’ άλογα.
“Είναι δυστυχώς ευκολότερο να πολεμάς για τις αρχές σου, παρά να ζεις σύμφωνα μ' αυτές”. Α. Άντλερ (Αυστριακός ψυχίατρος ,μαθητής του Φρόιντ),


Του Μάκη Πατσιόγιαννη
Γεωπόνου – τ.μέλους της Κ.Ε. της Ν.Δ.
epatsio@hol.gr

Βρέθηκα πρόσφατα σε μια παρέα, χωριού της ορεινής Κυνουρίας, που συζητούσε για την λίγο δυσνόητη γι’ αυτούς «πράσινη ανάπτυξη» και συνάμα επέκρινε τα ηυξημένα τέλη κυκλοφορίας που επέβαλε η κυβέρνηση. Τους ρώτησα λοιπόν πως εννοούν αυτοί την πράσινη ανάπτυξη, για να πάρω την απάντηση από ένα θυμόσοφο γέροντα, «πράσινη ανάπτυξη είναι ο περιορισμός της σπατάλης». Μ’ άφησε πραγματικά άφωνο διότι με δυό λέξεις τα είπε όλα.
Για να μπορέσουμε όμως να κατανοήσουμε καλλίτερα τι εννοούσε ο γέροντας θα πρέπει να κάνουμε μια μικρή και εκλαϊκευμένη ανάλυση για το τι είναι πράσινη ανάπτυξη.
Πράσινη ανάπτυξη είναι αυτή που επιτυγχάνεται, χωρίς να διαταράσσεται η ισορροπία στη φύση. Δηλαδή δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη συνταγή αειφορίας την οποία μας διδάσκει η ίδια η φύση. Αειφορία την οποία δυστυχώς ανέτρεψε ο άνθρωπος, αρχής γενομένης από της ανακαλύψεως των μηχανών εσωτερικής καύσεως , του ηλεκτρισμού και όχι μόνον, με κορύφωση την ταχυτάτη όσο και αλόγιστη ανάπτυξη μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο που στηρίχθηκε κυρίως στη σπατάλη της ενεργείας και πρώτων υλών που η φύση είχε αποθηκεύσει στα σπλάχνα της όλα αυτά τα εκατομμύρια χρόνια της ζωής της, αλλά και στη γενικότερη και αλόγιστη σπατάλη των προϊόντων του σύγχρονου πολιτισμού. Μια σπατάλη κυρίως αναντικατάστατων πόρων, που όμοιά της δεν έχει ζήσει ποτέ η ανθρωπότητα , με κύριο χαρακτηριστικό της την επιδίωξη του κορεσμού των αισθήσεων με τον λιγότερο δυνατό κόπο. Μια συμπεριφορά πέρα για πέρα υλιστική, άφρον, χωρίς πυξίδα. Μια απερίσκεπτη και ακατανόητη βιασύνη. Για να φθάσει ο άνθρωπος πού; Να προλάβει τί; Ποιος μπορεί να τον κυνηγάει πέραν του εαυτού του;
Μια παράλογη εγωιστική μανία για κυριαρχία και απολαύσεις, χωρίς φραγμούς, χωρίς αναστολές, χωρίς έλεγχο, χωρίς πνευματικότητα και συναίσθηση ευθύνης. Μια κραιπάλη ασύδοτης μέθης χωρίς υπολογισμό των συνεπειών από την συμπεριφορά του, χωρίς σκέψη γι’ αυτά που στερεί ακόμα και από το μέλλον των παιδιών του, γι’ αυτά που κληροδοτεί στις επερχόμενες γενεές. Μιας γλυκιάς και ύπουλης μέθης που οδηγεί την ανθρωπότητα στην απανθρωπιά και τον ανεπίστροφο όλεθρο. Μιας συμπεριφοράς ανεύθυνης, όχι τόσο από την κατασπατάληση αναντικατάστατων πρώτων υλών, αλλά από την επιβάρυνση του οικοσυστήματος που οδηγεί μαζί με τ’ άλλα στην εφιαλτική αλλαγή του κλίματος της γης.
Εδώ που φθάσαμε όμως, είναι όλα αυτά αναστρέψιμα; Ασφαλώς και είναι, αρκεί να ανατρέψουμε την εν επί κεφαλίδι ρήση, να αφήσουμε την υποκρισία, κυβερνήσεις και πολίτες, να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, ν’ αλλάξουμε οριστικά συμπεριφορά και να καθορίσουμε τους πραγματοποιήσιμους στόχους προς τους οποίους πρέπει να πορευθούμε. Ο Yogi Bera, μεγάλος Αμερικανός παίκτης του μπέιζμπολ, έλεγε, “Εάν δεν ξέρεις που θέλεις να πας, το πιθανότερο είναι να βρεθείς σε άλλο μέρος”
Κι εδώ την μεγάλη ευθύνη την έχουν οι λαοί, οι οποίοι άλλωστε είναι και οι πρώτοι που θα υποστούν τις συνέπειες της μολύνσεως του περιβάλλοντος που ζούμε, αλλά και της κλιματικής αλλαγής του πλανήτη μας. Οι πλούσιοι έχουν τον τρόπο να ζήσουν και σε άπιαστους για τους πολλούς μας, παραδείσους. Δεν γνωρίζω όμως αν θα μπορέσουν να ζήσουν έτσι και τα εγγόνια τους.
Δεν υπάρχει λοιπόν άλλη επιλογή από τον περιορισμό της σπατάλης απ’ όλους μας. Οποιασδήποτε σπατάλης, διότι έμμεσα ή άμεσα συνδέεται με την σπατάλη ενεργείας και την μόλυνση του περιβάλλοντος. Απ’ εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε και μετά να δούμε τις ανανεώσιμες πηγές. Και πρώτα – πρώτα από εμάς τους προηγμένους λαούς που τα έχουμε όλα. Διότι η σπατάλη είναι αυτή που επιβαρύνει περισσότερο το περιβάλλον και όχι τα μεγάλης ηλικίας Ι.Χ. από τα οποία με περισσή υποκρισία ξεκίνησε για εισπρακτικούς κυρίως λόγους η κυβέρνηση, τιμωρώντας ουσιαστικά τα χαμηλά στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας σε ακινησία.
Τι είναι όμως σπατάλη; Είπε κάποιος σοφός: «Σπατάλη είναι αυτό που μπορείς να αποφύγεις να κάνεις χωρίς να στερηθείς τίποτα». Έτσι τόσο απλά. Ακόμα κι αν έχεις χρήματα για να πληρώσεις τις σπατάλες σου.
Σπατάλη είναι να πετάς το φαγητό. Να τρώς χωρίς μέτρο και μετά να ταλαιπωρείσαι και να πληρώνεις για να χάσεις το επί πλέον βάρος. Να μην απαιτείς από το Δήμο σου να διαχωρίζονται τα απορρίματά στην πηγή (στο σπίτι , στο εργοστάσιο κλπ) και να οδηγούνται όλα στην ανακύκλωση. Να μην νοιάζεσαι για την αλόγιστη κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος και νερού στο σπίτι σου , στο Δήμο σου, στις καλλιέργειές σου. Να μην περπατάς, αλλά να κινείσαι πάντα με το αυτοκίνητό σου και να μην χρησιμοποιείς τα μαζικά μέσα μεταφοράς. Να είσαι αχόρταγος και να θέλεις χωρίς μέτρο να δοκιμάζεις τα πάντα, επειδή έχεις χρήματα. Να κάνεις επίδειξη πλούτου, αγοράζοντας πράγματα που στην ουσία δεν χρειάζεσαι. Να μην…… Να μην…….Τόσα πολλά και τόσο απλά που ο καθένας μας θα μπορούσε να αποφύγει χωρίς μάλιστα να στερηθεί τίποτα.
«Η ζωή μας σπαταλιέται σε λεπτομέρειες… Απλοποιήστε, απλοποιήστε». Είπε ο Χ. Θόρροου.
Ας αναλάβουμε λοιπόν μόνοι μας τον έλεγχο του πεπρωμένου μας, γιατί αλλιώς κάποιος άλλος θα τον αναλάβει. Ας αλλάξουμε οριστικά συμπεριφορά αν θέλουμε να σώσουμε τον πλανήτη. Δεν αρκεί η διάσκεψη του Κιότο χθές, της Κοπεγχάγης πρόσφατα και του αύριο κάπου αλλού. Οι κυβερνήσεις δεν καταλαβαίνουν. Ούτε η αχόρταγη και βρώμικη πλουτοκρατία. Αλλάζουν μόνον όταν αναγκάζονται. Από μας όλους εξαρτάται και κυρίως από τους καταναλωτές η σωτηρία της ανθρωπότητος. Εμείς με την καταναλωτική συμπεριφορά μας θα δώσουμε την κατεύθυνση και το ρυθμό της αναπτύξεως, αρκεί να ενστερνισθούμε, παραφράζοντας εν μέρει, την κραυγή του μεγάλου οραματιστού και φλογερού πατριώτη Ίωνος Δραγούμη: «Λες, εγώ θα σώσω τον κόσμο; Ναι πατριώτη του κόσμου εσύ θα τον σώσεις, αρκεί να δεχθείς ότι δεν υπάρχει άλλος για να τον σώσει παρά μόνον εσύ». Από μας τους πολίτες όλου του κόσμου πρέπει πρώτα να ξεκινήσει η ανάταξη του επιβαρυμένου πλανήτη μας. Φθάνει πια, όσον αφορά τα καθ’ ημάς, η υποκρισία των «πράσινων» οργανώσεων, ο εμπαιγμός με την πράσινη ανάπτυξη και τα «πράσιν’ άλογα» του ΠΑΣΟΚ, που εκμεταλλευόμενοι την κρίση και την αφέλεια του κόσμου, επιδίδονται σε επικίνδυνους ερασιτεχνισμούς, φορτώνοντας με επαχθείς και άδικους φόρους τα χαμηλά στρώματα, στεγνώνοντας έτσι με χρήμα την αγορά που σιγοπεθαίνει. Την αγορά που κατά τα άλλα στηρίζουν με τις μισθολογικές αυξήσεις για γέλια.
Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μας οι προεκλογικές διαβεβαιώσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ «λεφτά υπάρχουν», μόνο που δεν μας είπε για ποιους.
Ας δώσουν λοιπόν πρώτοι αυτοί το παράδειγμα με τον τρόπο ζωής τους και ας μη ναυλώνει ειδική πτήση η Βουλή των Ελλήνων για την μεταφορά ελαχίστων βουλευτών στη Θεσσαλονίκη την νύχτα ψηφίσεως του προϋπολογισμού. Μπορούσαν να περιμένουν την επόμενη μέρα την πτήση ή το τραίνο της γραμμής. Άλλωστε τα «πράσινα» αυτοκίνητα των βουλευτών και των υπουργών ακόμα τα περιμένουμε…..
«Υπάρχουν κι άλλα πράγματα να κάνεις στη ζωή εκτός από το ν' αυξάνεις την ταχύτητά της». Είπε ο Μ. Γκάντι. Να ακολουθήσουμε την προτροπή του, διότι διαφορετικά η επόμενη στάση θα είναι η άβυσσος. Και μάλιστα θα μας βρει απ’ την ταχύτητα ζαλισμένους κι από το γλέντι κατάκοπους, για ν’ αντιδράσουμε. Όμως οι κουρασμένοι χάνουν πάντα τη μάχη. Ας ξυπνήσουμε όσο πιο σύντομα μπορούμε, για να μην γίνει το όνειρο που ζούμε, εφιάλτης.
Ας φρενάρουμε λοιπόν δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο σαρκασμό του Τζ. Κέννεντυ: «Λυπηρό να το λες, αλλά υπάρχουν πολλές ενδείξεις που μαρτυρούν ότι η ζωή στους πολλούς πλανήτες έσβησε, γιατί οι επιστήμονές εκεί ήταν πιο εφευρετικοί από τους δικούς μας».
Ημέρα όμως που είναι σήμερα ας αισιοδοξήσουμε για τον χρόνο που ξημερώνει. Ο φιλεύσπλαχνος θεός που «τα πάνθ’ ορά», ας μας λυπηθεί! Γένοιτο. Έρρωσθε, ευδαιμονείτε, αλλά καί γρηγορείτε!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
ΤΡΙΠΟΛΙΣ 31-12-09