(Άρθρο δημοσιευθέν στα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ» Τριπόλεως την 3-2-1994)
ΣΚΟΠΙΑΝΟ: ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΙΣ
«Πότερα, τ'αληθές είπω ή το ήδιστον ακούσαι; τ' αληθές ερώ»
αισχύνης
 |
υστυχώς και αυτή η πρό ημερησίας διατάξεως συζήτησις δια το λεγόμενον «Σκοπιανόν» κατέληξε σε μία από τα ίδια και δεν προσέφερεν τίποτε το ουσιαστικόν στο πράγματι εν εξελίξει μέγιστον Εθνικόν Θέμα, το οποίον θα μας ταλανίζη ακόμα για πολύ και θα επηρεάζει ακόμη περισσότερον την πορείαν της χώρας μας για τα επόμενα χρονιά.
Ολοι συμφωνούν και εννοώ τα κόμματα αλλά και τα μέσα ενημερώσεως, ότι το θέμα αυτό πρέπει να κλείσει το ταχύτερον δυνατόν, άποψιν προς την οποίαν και εμείς συμφωνούμεν, με την αίρεσιν ότι η οιαδήποτε λύσις θα διασφαλίζη τα μεσομακροπρόθεσμα τουλάχιστον εθνικά μας συμφέροντα στην περιοχήν.
Πριν όμως κρίνωμεν την οιαδήποτε επί μέρους άποψιν, θα διαπιστώσωμεν ένα πράγμα, ότι όλοι συμφωνούν στο ότι πρωτίστως και αδιαμφισβητήτως μας συμφέρει η ύπαρξις από την μη ύπαρξιν του κράτους των Σκοπίων και το διακηρύσσουν προς οιαδήποτε κατεύθυνσιν και σε όλους τους τόνους, χωρίς κανένας να θεωρεί απαραίτητον να μας εξηγήσει τους λόγους.
Κι αν οι πολιτικοί μπορεί να έχουν τους λόγους τους, οι δημοσιογράφοι γιατί να σιωπούν;
Όμως, παρά την ανωτέρω κρατούσα αντίληψη, θα πρέπει όλοι να σταθούμε νηφάλια και κριτικά απέναντι στο θέμα και ν’ απαντήσωμε αν πράγματι μας συμφέρει ή όχι η ύπαρξις του κράτους των Σκοπίων. Διότι η οιαδήποτε εκ των δύο παραδοχή θα είναι αυτή που θα πρέπει να καθορίση και εδραιώση την σταθεράν και αδιαπραγμάτευτον στρατηγικήν μας δια την Εθνωφελή λύσιν του προβλήματος μας.
Μα θα μου πείτε, ότι η ύπαρξις αυτού του κράτους είναι κυρίαρχον δικαίωμα του λαού της, το οποίον προστατεύεται από τον ΟηΕ. Συμφωνούμε λοιπόν κι εμείς λεκτικώς με την υπαρξίν του, πλην όμως η υπεύθυνος πολιτική ηγεσία δεν είναι απαραίτητον να εκφράζη δημοσίως τις σκέψεις και εθνικές της στρατηγικές. Αυτό και η διπλωματική συμπεριφορά το επιβάλλει αλλά και η αρχαία ρήσις, την οποίαν επανέλαβεν ο Βολταίρος, ότι «η γλώσσα ανεκαλύφθη όχι για να μαρτυρή αλλά για να αποκρύπτη τα συναισθήματα μας και τις προθέσεις μας».
Εμείς όμως σαν λαός επιβάλλεται να σκεπτώμεθα φανερά και να εκφράζωμε δημοσίως και ελευθέρως τις απόψεις μας.
Εν τούτοις δια την διευκόλυνσιν της προσεγγίσεως του θέματος, θα εξετάσωμε και τις δύο εκδοχές του ανωτέρω ερωτήματος για να καθορίσωμεν την ακολουθητέα πολιτική μας.
Ας δεχθούμε λοιπόν κατ'αρχάς ότι μας συμφέρει πρωτίστως η ύπαρξις του κράτους των Σκοπίων.
Συμφώνως με την ανωτέρω αποδοχήν, λογικώς θα πρέπει με τον οιονδήποτε τρόπον να βοηθήσωμε στην διατήρηση της υπάρξεώς του.
Πρώτον, να το στηρίξωμε οικονομικώς και να του διασφαλίσωμεν τον απρόσκοπτον εφο-διασμόν του.
Δεύτερον, να το στηρίξωμεν πολιτικώς, αίροντες τις επιφυλάξεις μας δια την είσοδόν του στους διεθνείς οργανισμούς.
Τρίτον, να αποθαρρύνωμεν τις οιαισδήποτε αποσχιστικές τάσεις των Εθνοτήτων που το απαρτίζουν.
Τέταρτον, να αποδεχθούμε, ΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ. το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, την Μακεδονική Εθνότητα, γλώσσα και ιστορία, εκτός βεβαίως των τριών όρων (Σύνταγμα, αλυτρωτική προπαγάνδα και σύμβολα) εν επιγνώσει των οιωνδήποτε κινδύνων που συνεπάγεται αυτή μας η απόφασις.
Αυτό το τελευταίον πιστεύω ότι είναι το κλειδί, το μοναδικόν ίσως στοιχείον και το γνωρ’ιζουν καλά οι Σκοπιανοί, που με τον χρόνον θα διαμορφώσει επί των Εθνοτήτων του κρατιδίου ενιαίαν εθνική συνείδησιν, η οποία, ως γνωρίζωμεν, είναι η μοναδική σταθερά βάσις δια την ύπαρξιν, σταθεροποίησιν και διατήρησιν του οιουδήποτε πολυεθνικού κράτους.
Αυτό εγνώριζεν άλλωστε προ 50/ετίας ο Τίτο με την δημιουογίαν του ομόσπονδου κράτους της Μακεδονίας υιοθετώντας την σχετικήν προτροπήν του Στάλιν. Αυτό γνωρίζει και τώρα το πνευματικόν του τέκνον ο ανακυκλωθείς κομμουνιστής ηγέτης Γκλιγκόρωφ, βλέποντας στην ύπαρξιν και εδραίωσίν του, την διεύρυνσιν της κυριαρχίας του εφ' ολοκλήρου της Μακεδονίας. Διότι εν ονόματι αυτής της πολιτικής εδημιουργήθη ως ομόσπονδον κράτος στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβίας, πολιτικής, την οποίαν δυστυχώς διευκόλυνεν η προδοτική ηγεσία του ΚΚΕ, με την υπογραφήν συμφώνου μετά των άλλων γειτονικών κομμουνιστικών κομμάτων για την ίδρυση του «κράτους της Μακεδονίας» και της οποίας τις συνέπειες μακροπροθέσμως θα κληθούμε επωδύνως να υποστούμε, αν εγκαίρως δεν αντιδράσωμεν.
Αυτό γνωρίζουν και οι «σύμμαχοι» μας, οι οποίοι επιθυμούν διακαώς την ύπαρξιν του ανωτέρω κρατιδίου, δια να το χρησιμοποιούν αναλόγως και να διευκολύνονται εις την προώθησιν των πολιτικοοικονομικών τους συμφερόντων στα Βαλκάνια και ο «νοών νοείτω».
Και το γνωρίζουν τόσον καλά, ώστε να μην «κατανοούν» επ' ουδενί τις γεωπολιτικές και ιστορικές αιτιάσεις και αντιρρήσεις μας και μας πιέζουν με τον τρόπο που αυτοί παντού εφαρμόζουν, για να υποχωρήσωμε μονομερώς.
Επομένως ύπαρξις του κράτους των Σκοπίων = ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Και τώρα ας δεχθούμε ότι ΔΕΝ μας συμφέρει η ύπαρξις του κράτους των Σκοπίων.
Τότε θα πρέπει να εφαρμόσωμεν εντελώς αντίθετον πολιτικήν, τοιαύτην που να οδηγεί βραχυμακροπροθέσμως στην διάλυσίν του. Δηλαδή οικονομικές πιέσεις μέσω Ευρωπαϊκής Ενώσεως και συνόρων, εμμονή στις επιφυλάξεις μας για την είσοδόν του στους διεθνείς οργανισμούς, ενθάρρυνσιν των αποσχιστικών τάσεων των εθνοτήτων και μη αναγνώρισιν από την Ελλάδα του κράτους με τον όρον Μακεδονία ή παράγωγα της, κι άν ακόμη το αναγνωρίση ολόκληρος η υφήλιος, πράγμα που έχει ιδιαίτερη και μοναδική σημασία για την μακροβιότητά της υπάρξεώς του .
Ως εσχάτην δε υποχώοησιν εδώ θεωρούμεν, αφού προηγουμένως εξασφαλίσωμεν τους τρεις γνωστούς όρους, την αποδοχήν του ονόματος ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δια τους εξής λόγους: Πρώτον, διότι υποδηλοί πρωτίστως την Σλαυικήν ως κυρίαρχον εθνότητα του κράτους, πράγμα που θα έχει ως συνέπειαν τις τριβές και αποσχιστικές τάσεις των Αλβανοφώνων, οι οποίοι δεν είναι Σλάβοι και δεύτερον, υπενθυμίζει την Σλαβικήν κατοχήν μέρους της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, η οποία αποτελεί μετά της Μακεδονίας του Πυρίν και της Μακεδονίας μας την μίαν ενιαίαν Μακεδονίαν που είναι Ελληνική.
Εδώ θεωρούμεν σκόπιμον να διευκρινίσωμεν, ότι μπορεί κατά την διάρκειαν της ιστορίας η κατοχή εθνικών εδαφών ν'αλλάζη χέρια, η ιδιοκτησία όμως της Μακεδονίας θα ανήκει στο έθνος μας εσαεί και μεταβιβάζεται μόνον όταν μόνοι μας την απεμπολήσομε οριστικώς. Και την ανωτέρω ιδιοκτησία μας δεν έχει το δικαίωμα η γενιά μας να απεμπολήση, αλλά να την κληροδοτήση στις επόμενες γενιές τουλάχιστον ως αλύτρωτον πατρίδα.
Και τώρα ας τοποθετηθούμε στο ερώτημα Ύπαρξις ή μή του κράτους των Σκοπίων;
Η απάντησις είναι ΟΧΙ· το κράτος αυτό δεν πρέπει να υπάρχει, έστω και άν ακόμη χρειασθεί αλλαγή των συνόρων, δια τους κάτωθι λόγους:
Πρώτον, αποκτούμε άμεσα σύνορα με τους Σέρβους τους μοναδικούς σήμερα Βαλκανίους συμμάχους μας.
Δεύτερον, διασφαλίζομεν οριστικώς τα βόρεια σύνορα μας με την μεταφορά της γραμμής αμύνης μας αλλά και των σλαβικών πληθυσμών βορειότερα μέχρι των στενών του Αξιού, καθιστώντας τα ούτω ασφαλή καθ’ όλον το μήκος τους, από Αλβανίας μέχρι και Βουλγαρίας. Δεν πρέπει εδώ να ξεχνούμε ότι από τα ανασφαλή αυτά σύνορα, την κοιλάδα του Αξιού, εισήλθον εύκολα οι Γερμανοί στην Ελλάδα τον Απρίλιον του 1941.
Τρίτον και σπουδαιότερον, ανανατρέπομεν τα σχέδια των Δυτικών και άλλων, οι οποίοι, ως προαναφέραμε, στηρίζουν την Βαλκανικήν τους πολιτική στην αποσταθεροποίησιν, που θα δημιουργή κατά τις επιθυμίες τους το απολύτως απ’αυτούς εξηρτημένον νεόκοπο προτεκτοράτον .
Τέταρτον και τελευταίον, αποτρέπομεν οριστικά την μελλοντική εξέλιξιν σε ενεργόν καρκίνωμα, του Σκοπιανού νεοπλάσματος της ντροπής μας.
Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσωμεν,ότι την ανωτέρω πολιτική επιβάλλεται να διατηρήσωμεν και άν ακόμη το κράτος αυτό αναγνωρισθεί με όνομα που δεν θα περιέχει τον όρον Μακεδονία ή παράγωγά της.
Διότι ως προαναφέραμεν το πρόβλημα για μας εστιάζεται όχι μόνον στο όνομα, αλλά κυρίως στην ύπαρξιν αυτού καθεαυτού του κράτους των Σκοπίων και στα προβλήματα που θα μας δημιουργήση.
Ας τολμήσωμεν λοιπόν, πολιτική ηγεσία και λαός, ηνωμένοι και αποφασισμένοι, ενθυμούμενοι το χρέος που ο Κ. Παλαμάς μας καθώρισεν:
«Χρωστάμε σ'αυτούς που πέρασαν
θαρθούνε, θα περάσουν
κριτές θα μας διχάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί». |
Σήμερα, στο καζάνι των Βαλκανίων που βράζει, την ανωτέρω πολιτική δυνάμεθα να την επιβάλλωμεν, η σταθερή επιμονή των αποφασισμένων γειτονικών μας λαών μας δείχνει τον δρόμον, αρκεί να ενθυμούμεθα το προαιώνιον αξίωμα ότι: «στην πολιτική δεν παίρνεις με βάση αυτό που έχεις προσφέρει, αλλά με βάση αυτό που απειλείς να κάνης».
Κι εμείς σαν λαός έχομε προσφέρει στον κόσμο πολλά. Μόνον που αποτελεί, δυστυχώς, ξεχασμένο απ’ όλους παρελθόν.
Σήμερα μας απομένει μόνον η απειλή. Το Εθνικό διακύβευμα αλλά και το μέλλον της χώρας μας το απαιτεί.
Ας το τολμήσωμε. Με την ηγεσία και το λαό ηνωμένο και αποφασισμένο να είστε σίγουροι ότι θα νικήσωμε.
Τρίπολις 30-1-94
Μάκης Πατσιόγιαννης
Γεωπόνος
